Sen Kime Dönüştün?
"Sen, yaşlı hizmetli ruhu...
Asla hiç kimse sana özgürlüğe giden yolu göstermedi ve senin elinden hiçbir şey gelmiyor.
Sen tıpkı termitler gibi tüm çatı deliklerini kapatarak,
kendi huzurunu kendin inşaa ettin;
oysa ki o deliklerden sana ışık geliyordu
ve sen
ışığa o deliklerden bakıyordun.
Sen mülki güvenliğe sığındın...
Bu mütavazi sığınağı fırtınaya, seyelana ve yıldızlara karşı kurdun.
Sen kendini büyük sorunlarla huzursuz etmek istemiyorsun;
insanlığını unutmak için
yeterince çok şey yapmak
zorunda kaldın.
Kendini kainatta yolunu şaşırmış bir yıldız sakini gibi hissetmiyor, yanıtlarını almadığın soruları
sormuyorsun...
Henüz vakit varken, kimse seni alıp götürmeye çalışmadı;
şimdi yapılmış olduğun balçık tamamen
kuru ve katı;
içinde gizlenen ilahi ses, kendini duyurmak için
asla uyanmayacak:
o öldü!
Belki bir zamanlar senin içinde de yaşamış olan
yazar,
müzisyen,
yıldız gözlemcisi
öldü."
Hayır ölmedi! diye haykırmak ister misin? Peki bu cümleleri kendi 4 yaşındaki çocukluk resmine bakarak söylemek ister misin? Sana o güzel, parlak, anlamlı, yaratıcı, meraklı, heyecanlı ve endişeli gözlerle bakan çocuğa gerçekten söyleyebilir misin?
Kendine her gün aynada tekrarladığın bu cümleleri, masa başında saat doldururken, sabah trafikte başını camana yaslarken, yöneticin seni azarlarken, sevgilinle kavga ederken, pazar akşamı kendini uyumaya zorlarken, hayatının anlamını kaybettiğinde, her gün insan hayatın ne kadar da ucuz olduğunu görüp kahrolduğunda, o küçük çocuğa bakıp gerçekten de söylemek ister misin?
Henüz senin için geç değil, her an tekrar yeniden içindeki çocuğu keşfedebilir, onun o güzel meraklı ve heyecanlı gözleriyle hayata bakabilirsin! İnanıyorum, bunu yapabilirsin.
Kendine bir kez de o çocuğun gözleriyle baktıktan sonra eminim ki her şey değişecek...
Hazır mısın?
